Znak Zorro -Pogoda na szczeście

Czyli jednak Rolling Eyes

Miejmy nadzieję, że ten kapitan się wreszcie zmyje Rolling Eyes

Nie bardzo rozumiem Domi ,czy jesteś rozczarowana odcinkiem ?

Jestem zachwycona Very Happy

I liczę na to, że kapitan się wystraszy i ucieknie Rolling Eyes

-Garcia -kapitan Ramon wydobył z siebie ryk ,zranionego lwa. Choć tu natychmiast.
-Tak panie komendancie -rzekł sierżant ze zbolałą minką.
-Kto tutaj był ,w moim gabinecie ?
-Ależ nikogo nie było ,coś się pewnie ,panu śniło ,byliśmy pod pańskimi drzwiami cały czas.
-To też mi się śniło -komendant wskazał ręką na ścianę ,gdzie był znak Z.
-Jak mi to wytłumaczysz ? Jakim sposobem się on tutaj dostał ?
-Nie wiem panie kapitanie -odparł bezradnie sierżant.
-Nie wiesz -rzekł Luis Ramon ze złością.
Idioto ,ty nawet nie wiesz jak połączyć dwie kropki chleba w kanapkę. Otaczają mnie sami nieudacznicy.
Ja wiem ,że on chce mnie zabić.
-Kto ?
-Wszyscy chcą mnie zabić. Mordy zdradzieckie ,kanalie. Muszę uciec.
Pojadę na Maderę ,albo do tego jak ten pięknoduch Diego mówił San Escobar.
Tak pojadę do San Escobar.

-Kapitan zwariował i porzucił urząd -rzekł Garcia opowiadając wszystko w gospodzie Diego.
Gubernator zdecydował ,że do czasu przyjazdu nowego kapitana ,to ja mam pełnić obowiązki komendanta garnizonu Los Angeles.
-Gratulację -odparł Diego z uśmiechem. Jaki będzie pierwszy rozkaz nowego komendanta ?
-Pierwszy mój rozkaz -Garcia zamyślił się. Pierwszym moim rozkazem ,będzie uczczenie mojego awansu z przyjaciółmi.
Diego roześmiał się perlistym śmiechem ,słysząc te słowa.
-Wspaniałe ,sierżancie pijmy więc za dalszy rozwój pańskiej kariery -rzekł uśmiechając się szerokim uśmiechem.

-Witaj Rosita -rzekł Filip z uśmiechem.
-Witam -odparła młoda kobieta.
-Czy to prawda co mówią ,że wybierasz się do klasztoru ?
-Żona mojego ojca Inez ,uważa ,że to było by dobre miejsce dla mnie -odparła młoda kobieta. Amelia twierdzi ,że Inez jest zazdrosna o moją urodę i dlatego chce mnie tam wysłać.
-Amelia ma rację -odparł młody doktor.
-Uważasz ,że jestem ładna ?
Młody lekarz przez chwile milczał ,przypatrując się młodej dziewczynie.
Wszystko zauważył i ocenił ciemne włosy ,delikatną cerę ,świeże usta złożone jakby do pocałunku.
Zbudził się w nim czciciel piękności ,który chciałaby postawić dziewczynie pomnik i pod nim napisać jedno słowo ,wiosna.
Młoda młodością maju i świeżo rozmiękłych fiołków.
-Nie ,nie jesteś ładna -rzekł patrząc prosto w jej ciemne oczy. Jesteś piękniejsza niż czerwcowy poranek.
-Naprawdę tak uważasz ? Nikt mi ,tego nigdy nie powiedział.
-A powinnaś tego słuchać każdego dnia -odparł mężczyzna.
Delikatnie przyciągnął ją do siebie i dotknął ręką jej policzka.
W tym momencie służąca i przyzwoitka Rosi ty ,Maria chrząknęła znacząco i magiczna chwila uleciała.

Brawo

Komendant zwariował <3 A druga częś, jak poemat Rolling Eyes

Anna Maria wyglądała jak anioł w pięknej ,białej sukni i długim welonie.
Ojciec prowadził ją do ołtarza.
Diego czekał na nią ,ubrany w swój najlepszy garnitur.
-Czy ty Diego Sebastian de la Vega chcesz poślubić tą kobietę i ślubujesz jej miłość ,wierność i uczciwość małżeńską ,dopóki śmierć was nie rozłączy ?
-A czy trzeba o to pytać -rzekł Diego z uśmiechem.
-Tak mam zapisane w brewiarzu -odparł ksiądz Felipe.
-Przestańcie się sprzeczać -wtrącił się Alejandro. Przecież już odpowiedział.
-Ale dwuznacznie.
-Wyraził się jasno jak słońce -rzekł ojciec Diego ,marszcząc surowo brwi.
-A czy ty Anna Maria Victoria ,Elena Verdugo chcesz poślubić tego o to człowieka ?
-Tak -odparła Anna Maria ,patrząc na Diego z czułym zachwytem.
-Ogłaszam was zatem mężem i żoną. Co Bóg złączył ,człowiek niech nie rozdziela. Możesz pocałować pannę młodą.
Diego delikatnie pocałował usta Marii.
Po skończonej uczcie weselnej ,młoda para została sama.
Wziął ją ramiona i przeniósł przez próg.
Rozebrali się powoli i zaniósł ją na górę do sypialni ,gdzie było miękkie łoże z baldachimem.
Kochali się delikatnie i spokojnie ,jakby delektując się tym jak deserem.
-O czym teraz myślisz -spytała Anna Maria ,gdy później leżała obok Diego.
-Że nie mogę uwierzyć we własne szczęście -odparł młody mężczyzna ,przytulając ją mocno. Jesteś moją żoną i leżysz obok mnie.
-A jednak wydajesz mi się jakiś mimo wszystko zmartwiony.
-Jutro ma przyjechać z Hiszpanii nowy komendant -rzekł mężczyzna w zamyśleniu.
-Chyba nikt nie może być gorszy od Ramona -odparła z przekonaniem młoda kobieta.
-Chciałabym ,że to był porządny człowiek ,wtedy moglibyśmy żyć w krainie wiecznej nudy ,wychowywać tłuste dzieci i doglądać winnic.
Wtedy Zorro nie był by potrzebny.
Kapitan przyjeżdża z Madrytu.
-To ma jakieś znaczenie ,skąd-zdziwiła się Anna Maria.
-Wiele ludzi w Madrycie pamięta ,że byłem mistrzem olimpijskim w szermierce -rzekł Diego.
W tym samym momencie ,w którym Diego wypowiedział te słowa ,Bernardo wpadł do pokoju i zaczął wymachiwać rekami.
-Bernardo -rzekł zdenerwowany De la Vega. Teraz gdy mam żonę ,mógłbyś nauczyć się pukać. Co się stało ?
Mój ojciec chce nas widzieć ?
Dobrze ,zaraz się ubierzemy i zejdziemy na dół.

-Nie chciałem wam przeszkadzać -rzekł Alejandro. Ale to ważne i musisz to wiedzieć Diego. Przyjechał nowy komendant.
-Jak to ? Miał przyjechać ,dopiero jutro.
-My znamy tego człowieka. To Monastario.
-Znałeś go w Hiszpanii Diego -spytała Anna Maria.
-Nie ,poznałem go dopiero tutaj w Los Angeles. To Monastario był powodem ,dla którego stałem się Zorro.
On domyślił się prawdy i kazał mnie aresztować.
Udało mi się go upokorzyć przed wicekrólem ,został aresztowany i wydalony.
A teraz wraca po dwóch latach.

Kapitan Monastario z zadowoleniem oglądał swój gabinet.
Był przystojnym mężczyzną ,o niesamowicie błękitnych oczach.
-Nic się tu nie zmieniło -rzekł zwracając się do swojego wspólnika ,adwokaty Piny.
-Co zamierzasz ?
-Zostać najbogatszym człowiekiem w Kalifornii -odparł Monastario. Nikt mi w tym nie przeszkodzi. Udowodnię ,że Diego jest Zorro i zajmę hacjendę De la Vegów.
-Ty znowu swoje -westchnął Pina. Przecież Zorro się wtedy pojawił ,wiec Diego być nim nie może.
-To był jakiś oszust ,przebieraniec ,lub jego wspólnik -odparł kapitan. Prawdziwy Zorro jest tylko jeden.
O tak Diego udaję niezdarę i wielbiciela poezji ,ale widziałem jak walczył z Martinezem. Jakim cudem najgorszy szermierz w Kalifornii ,pokonał jednego z najlepszych ?
Niby jest uprzejmy ,a tak naprawdę kpi sobie ze wszystkiego. Wszyscy bogacze są tacy sami.
,Każdego nabrał ,ale nie ze mną te numery.
Rozległo się pukanie do drzwi.
-Proszę wejść .
Do gabinetu kapitana wszedł gruby sierżant.
-Melduję się Dymitr Lopez Garcia.
-Spocznij sierżancie ,usiądź sobie. Może zapalisz cygaro ?
-O tak ,bardzo chętnie -rzekł sierżant ,siadając na krześle.
-Garcia powiesz mi ,co się stało z poprzednim kapitanem ?
-Psychiatra powiedział ,że ma drobne załamanie nerwowe-odparł prostoduszny sierżant. To pewnie z przemęczenia.
Wszędzie widział znak Zorro ,tam gdzie inni widzą białe myszki.
-Niedługo się uporamy z Zorro -rzekł kapitan Monastario ,uśmiechając się złowrogim uśmiechem.

-Diego słyszałeś ,że sierżant Garcia chce zostać pomocnikiem Zorro -spytała Anna Maria.
-Owszem ,rozpowiedział o tym po całym mieście -odparł Diego.
Chcesz bym go przyjął -mężczyzna roześmiał się perlistym śmiechem.
-Czyżby sierżant knuł jakoś intrygę ?
-Garcia ,ten pożyteczny idiota ? Nie ,on pewnie wykonuję jak zwykle polecenia Monastario.
-Martwię się tym -odparła Anna Maria. Monastario chce cię zabić.
Widzę ,że to jest niedobry człowiek.
Diego podszedł do żony i delikatnie dotknął jej policzka.
-Nie martw się kochanie ,poradzę sobie z nim -rzekł Diego ,patrząc na kobietę z czułością.

-Garcia ,czemu mnie budzisz w środku nocy -spytał kapitan ,wkładając się na siebie szlafrok.
-Bo się z nim widziałem -odparł sierżant ,dumny jak paw.
-Z kim się widziałeś ?
-Z Zorro. Był w gospodzie i powiedział ,że mam się z nim spotkać rano na szczycie góry.
-Nie wierzę -rzekł zdumiony komendant Monastario. On ci zaufał ?
-Jak własnej matce -rzekł sierżant Garcia ,uśmiechając się szerokim uśmiechem.
-Dobrze. Pojedziesz w wskazane przez niego miejsce ,a ja z żołnierzami pojadę za tobą w pewnej odległości.
-Dostanę awans ,albo nowego konia ?
-Tak ,jeśli wszystko się uda ,zostaniesz porucznikiem.
-Porucznik Garcia -rzekł rozpromieniony sierżant ,delektując się tymi słowami.
Zorro stał pod oknem i wszystko słyszał.
Uśmiechnął się przebiegłe pod wąsem..

Następnego dnia ,a był to wczesny ranek sierżant pojechał spotkać się z Zorro w wyznaczonym miejscu.
Za nim ruszył kapitan i pozostali żołnierze z garnizonu.
Garcia zsiadł z konia i wszedł na sam szczyt.
-Panie kapitanie ,nie wiem jak to powiedzieć -rzekł zwracając się bezradnym tonem do Monastario.
-Jego tu nie ma -odparł wściekły Monastario. Znowu dałeś się nabrać ,ty baranie ,ty pusta głowo.

-Dlaczego Zorro by chciał mnie oszukać ?
-Ten łajdak pewnie wykorzystał naszą nieobecność by spalić garnizon -rzekł wściekły Monastario. Wracamy do domu.
-Mnie panowie szukają ?
-Zorro ,za nim ,łapać go.
Kapitan i żołnierze jadący na koniach ,wpadli do rzeki ,bo Zorro wcześniej przygotował dla nich specjalne linki.
Roześmiał się swym cudownym śmiechem patrząc na ten żałosny widok i odjechał dalej …

-Sierżancie to znowu pan służy w armii -rzekł Diego ,gdy żołnierze wrócili do miasta. Jakim sposobem przebłagał pan kapitana by pana przyjął ?
-To długa historia Don Diego -odparł zgnębiony sierżant.

-Zorro znowu upokorzył kapitana -rzekła Rosita zwracając się do młodego lekarza.
-Tak ,słyszałem o tym -odparł Filip. Co myślisz o kapitanie ? To dość przystojny mężczyzna.
-Myślę ,że Monastario to zapatrzony w siebie kretyn -rzekła dziewczyna ,uśmiechając się słodko.
-Wyraźnie wpadłaś mu w oko -zauważył Filip Gonzales.
-Niestety tak -odparła młoda kobieta. Na szczęście niedługo wracam do domu. Przyjechałam tylko na kilka tygodni ,odwiedzić swojego wuja.
-A więc wracasz do domu ?
-Tak. Czy chciałeś mi coś powiedzieć ?
-Chyba nie.
Na twarzy Rosi-ty odmalowało się wyraźne rozczarowanie ,ale nic nie powiedziała.
Spojrzała na doktora ,na tą jego twarz ,która nie była młoda ani stara ,na te ciepłe ,niebieskie życzliwe oczy ,które z każdym dniem były jej coraz bliższe.
Ale słowa na które czekała nie padły ,zawisły w próżni ,niewypowiedziane.
Filip wrócił do swojego gabinetu ,zły na samego siebie ,że nie odważył się spróbować.
Cóż jednak on nie mający majątku ,ani nazwiska mógł dać dziewczynie z takiej zamożnej rodziny ,pięknej ,zachwycającej urodą jak z obrazu ?

-Widzę ,że lubisz doktora -zauważyła Amelia ,czesząc włosy Rosi ty.
-Jego wszyscy lubią -odparła Rosita nieco wymijająco.
-Zauważyłam jak ci oczy błyszczą ,gdy go spotykasz na mieście -stwierdziła stara piastunka.
-Nie powiedział ,że będzie za mną tęsknił ,gdy wyjadę -w głosie Rosi-ty pojawiła się nutka żalu.
-Powiedział ,dostrzegłam
to w jego oczach -rzekła Amelia z łagodnym ,wyrozumiałym uśmiechem.

Zorinka, błagam, połącz ich, niech on się wreszcie odważy... nie wyobrażam sobie niczego innego Rolling Eyes

Ja też uważam ,że pasują do siebie idealnie ..

No właśnie Rolling Eyes

Rosita Mendes była 27-letnią panną na wydaniu.
Jej piastunka ,Amelia nazywała ją już starą panną na wydaniu.
Rosita miała ciemne ,gładko ułożone włosy i oczy niebieskie jak niezapominajki.
Pod pozorami łagodności i słodyczy ,skrywała mocny charakter.
Tego dnia siedziała w salonie ,ubrana w swoją najlepszą ,różową ,muślinową sukienkę z koronkowym kołnierzem.
Amelia weszła i powiedziała ,że przyszedł pan doktor i czy panienka chce go przyjąć ?
Rosita się zgodziła i służąca wprowadziła Filipa.
Młody mężczyzna ,ubrany w swój najlepszy ,szary garnitur ,przez chwile patrzył w milczeniu na młodą kobietę.
Usiadł na fotelu.
-Czemu zawdzięczam pańską wizytę panie doktorze -spytała Rosita oficjalnym tonem.
-Byliśmy już na ty ,czemu mi znowu mówisz na pan ?
-To wynika z szacunku ,by podkreślić dystans ,który nas dzieli -odparła lodowatym głosem.
-Jesteś tak samo piękna jak w moim śnie ,a nawet jeszcze piękniejsza -rzekł mężczyzna . Dostałaś mój wiersz ?
-Nie. O jakim wierszu mówisz ?
-Chciałem ci powiedzieć coś bardzo ważnego -odparł Filip ,patrząc prosto w oczy Rosi ty. Że zakochałem się w tobie jak wariat.
-Mógłbyś to powtórzyć ?
-Kocham cię -rzekł mężczyzna. Pojadę z tobą do Montery ,by prosić twojego ojca o twoją rękę ,tak jak należy.
-Myślałam ,że nigdy już tego nie powiesz -odparła Rosita ,której twarz rozjaśniła się niczym słońce. Że ciągłe będziesz nieśmiałym gamoniem.
Przepraszam. Nie, to chciałam powiedzieć.
Ja też cię kocham ,chyba od pierwszej chwili ,gdy cię tylko poznałam.
-Nie mam pieniędzy ani nazwiska ,nie mogę ci wiele dać.
-To nie ma dla mnie żadnego znaczenia -rzekła dziewczyna z przekonaniem.
-I nie dokonuję niesamowitych wyczynów jak Zorro.
-Zorro jest wspaniały -odparła dziewczyna. Bardzo go podziwiam ,ale to ciebie kocham.
-Mógłbym cię pocałować ?
-Pewnie ,już dawno mogłeś.
-Naprawdę -zdziwił się mężczyzna.
Wziął jej twarz w swoją ,pochylił się ,by pocałować jej wargi ,gdy usłyszeli chrząkanie Amelii ,która postanowiła znowu wejść.
Oboje się roześmieli.

WRESZCIE

Już myślałam, że pozwolisz jej wyjechać samej... wielkie dzięki za takie rozwiązanie Zorunka <3 Lepiej być nie mogło Rolling Eyes

-Anna Maria się ostatnio dziwnie zachowuje -rzekł Diego ,zwracając się do ojca. Wczoraj płakała i nie chciała mi powiedzieć o co chodzi. A teraz zrobiła się jakaś taka wesolutka.
-Ja się chyba domyślam -rzekł Alejandro z uśmiechem. Jesteście już trzy miesiące po ślubie ,prawda?
Myślę ,że twoja żona jest w ciąży.
Pamiętam ,że twoja matka zachowywała się podobnie ,gdy ty miałeś przyjść na świat.
Gdyby się to potwierdziło Diego cóż ,kobiety w tym stanie mają różne humory ,trzeba być bardzo delikatnym i ostrożnym ,by je niczym nie urazić.
-To teraz zaczynam rozumieć ,czemu jestem jedynakiem -odparł Diego wesołym tonem.
Wszedł na górę i zapukał do pokoju żony.
-Kto tam ?
-Tylko mąż.
-Możesz wejść.
Diego otworzył drzwi i wszedł do pokoju.
Anna Maria ,ubrana w białą bluzkę i czarną spódnicę siedziała na łóżku.
Jej oczy błyszczały jakimś szczególnym blaskiem.
-Chciałem z tobą porozmawiać -rzekł zwracając się do niej.
-To dobrze ,bo ja również chciałam ci powiedzieć coś ważnego -odparła Anna Maria.
Byłam u doktora Gonzalesa i on powiedział ,że spodziewam się dziecka ,naszego dziecka. Cieszysz się ?
-Nawet nie wiesz jak bardzo -rzekł Diego ,kładąc rękę na jej brzuchu.
Nic nie wydawało mu się piękniejsze ,niż myśl o dziecku ,zrodzonym z ich miłości.
W tym momencie wpadł Bernardo i zaczął wymachiwać rekami.
-Co się znowu stało ?
Sierżant Garcia siedzi w karczmie i pije.
I co w tym dziwnego ?
Dostał w końcu zaległy żołd i ma przy sobie pieniądze.
Jakieś podejrzane typki w knajpie go okraść i pobić.
Zorro powinien się tym zająć.
-Diego bądź ostrożny -rzekła Anna Maria.
-Nie martw się o mnie ,dam sobie radę -odparł mężczyzna ,patrząc na nią z czułością. To ty musisz uważać na siebie i niczym się nie denerwować.
Obiecasz mi to ?
Żona Diego skinęła twierdząco głową.

-Nie martw się drogie dziecko ,Diego da sobie radę -rzekł Alejandro zwracając się do synowej. Jest w końcu przebiegły jak lis.
Anna Maria uśmiechnęła się w kąciku warg ,słysząc te słowa.

-Jestem dumny z tego faktu ,że jesteś żoną mojego syna ,moją córką -rzekł Alejandro. Wybacz ,że na początku ,nie chciałem się zgodzić na to by Diego się z tobą ożenił.
-Już nie wracajmy do tego -odparła Anna Maria. Teraz zaczynam rozumieć dlaczego Zorro nie mógł się ujawnić.
Zawsze będzie ludziom potrzebny ,by dawać im nadzieję. Ale przyszłam na dół ,by tatę o czymś poinformować.
-Czy chcesz mi powiedzieć ,że zostanę dziadkiem ?
-Tak -odparła młoda kobieta.
-Od dawna o tym marzyłem -przyznał Alejandro. O małych dziecięcych stópkach ,biegnących po hacjendzie.
Szkoda ,tylko ,że Regina ,tego nie doczekała -w głosie Alejandro pojawił się smutek ,jak zawsze ,gdy wspominał ukochaną ,zmarłą wiele lat temu żonę.

Pięknie

Tak właśnie powinno być... będzie syn, czy córka? Smile

Kontynuuj ten wątek jak najdłużej Rolling Eyes

Syn oczywiście ,przecież ktoś musi przejąć maskę za 20 lat ..
Dziękuję za komentarz ..