Michael Landon - The Day I Stole A Christmas Tree!

Jak dobrze wiadomo, w życiu Mike'a miało miejsce wiele niezwykłych, specyficznych i oryginalnych wydarzeń, a o wielu z nich często on sam opowiadał ze szczegółami Very Happy

W związku z tym, wpadłam na pomysł przetłumaczenia na polski jednej z bardziej znanych i osobliwych historii z jego życia, a mianowicie mówiącej o tym jak pewnego dnia dopuścił się on kradzieży drzewka iglastego na Boże Narodzenia dla swojego syna, Marka. Zdarzyło się to około 1956 r., zanim Mike otrzymał rolę w Bonanzie i razem z Dodie żyli oni w owym czasie w bardzo ciężkich warunkach, ze względów finansowych często nie mogąc sobie pozwolić na wiele rzeczy.

* * *
DZIEŃ, W KTÓRYM UKRADŁEM ŚWIĄTECZNE DRZEWKO

Michael Landon

Nigdy nie zapomnę dnia, w którym dopuściłem się kradzieży świątecznego drzewka. Nie mogę usprawiedliwić moich działań młodością, ani tym bardziej brakiem wiedzy czy świadomości. Dokładnie widziałem, co robię włączając w to świadomość wszelkich możliwych konsekwencji tych czynności odnoszących się do zarówno do mnie, jak i mojej żony i syna. Nie była to też pochopna ani spontaniczna decyzja. Zaplanowałem wszystko ostrożnie i dokładnie oraz ze wszelkimi szczegółami, i jeśli mówię o tym dzisiaj, robię to tylko dlatego, że pomimo faktu, że starałem się wszystko zrekompensować do tej pory nie potrafię w zupełności oczyścić mojego sumienia z poczucia winy. Mam jedynie nadzieję, że przez opowiedzenie tej historii mogę ustrzec kogoś innego przed popełnieniem podobnego wykroczenia.
Nie minął nawet pełen rok odkąd wziąłem ślub, kiedy to miało miejsce. Bardzo pragnąłem kupić świąteczne drzewko dla mojej żony Dodie i sześcioletniego pasierba, Marka, ale niestety w owym czasie w żaden sposób nie mogłem sobie na to pozwolić. Pieniądze, które zarobiłem ledwo starczały na zapłatę czynszu i trzy posiłki dziennie. Często tylko na dwa. Ani Mark ani Dodie nie skarżyli się, ale im bliżej było do ferii świątecznych, tym częściej Mark pytał „Kiedy pojawi się u nas świąteczne drzewko, tatusiu? Kiedy zaczniemy je dekorować?” „Wkrótce,” obiecywałem mu. „Wkrótce sprawimy sobie drzewko.” Ale nie miałem nawet cienia pomysłu skąd mielibyśmy wziąć na to pieniądze. Około czterech czy pięciu dni przez Bożym Narodzeniem zabrałem Dodie i Marka na spacer do Griffith Parku – w charakterze jedynej formy rozrywki, na jaką wówczas mogliśmy sobie pozwolić. Kiedy tak spacerowaliśmy wolno ciasnym, wąskim i krętym szlakiem nagle zwróciłem uwagę na to, jak bardzo drzewa rosnące po obu jego stronach przypominały bożonarodzeniowe choinki. Właśnie wtedy wpadł mi do głowy pomysł. Dość nagle, nienaturalnie i obcesowo powiedziałem do Marka i Dodie, że czas już wracać do domu. Jestem pewien, że zupełnie nie zrozumieli oni wtedy mojego dziwnego i szorstkiego zachowania, ale nie chciałem we wszystko ich wplątywać, poprzez wyjaśnienia. Jak tylko z powrotem znaleźliśmy się w domu, zadzwoniłem do mojego przyjaciela Nicka Beneta mówiąc mu, że muszę niezwłocznie się z nim zobaczyć. Kiedy Nick wreszcie się pojawił, miała miejsce tajna narada, którą odbyliśmy razem w zaciszu przed głównym wejściem. Kiedy skończyliśmy, powiedziałem Dodie, że muszę wyjść na godzinę, ale zamiast skierować się ku drzwiom wyjściowym, wszedłem do kuchni i zacząłem gorączkowo przeszukiwać szuflady. Dodie obserwowała moje działania w zakłopotaniu i zdziwieniu. Była jeszcze bardziej zdumiona, kiedy w końcu podniosłem z szuflady ostre narzędzie do krojenia mięsa, przypominające piłę. „Do czego, na miłość boską, jest ci to potrzebne?” zapytała. „Wolałbym, żebyś nie pytała” odparłem, czując się niewyobrażalnie winnym. Dodie spojrzała na mnie w szczególny sposób, ale nie powiedziała ani słowa.
Kiedy Nick i ja wsiedliśmy do mojego samochodu, ukryłem piłę za koszulą, żeby nie była zbyt łatwo zauważalna i nie rzucała się w oczy podczas naszej jazdy. Na drodze do Griffith Parku kilka razy zdarzyło nam się wjechać na parę wybojów i nierówności i czułem jak ostre krawędzie piły wbijają się w moją skórę. Było około czwartej po południu kiedy zaparkowaliśmy auto niedaleko Obserwatorium, przedostaliśmy się prze murek otaczający parking i wolno zaczęliśmy posuwać się w dół stromego wzgórza. Dookoła kręciło się kilkoro ludzi, ale byliśmy tak dobrze ukryci przez rosnące wokół drzewa, że wcale nas nie zauważyli, a jeśli nawet zauważyli, nie zwracali na nas najmniejszej uwagi. Poszukiwania idealnej choinki trwały około pół godziny, zanim wreszcie znaleźliśmy taką, która jak mi się wydawało, była mniej więcej odpowiednia. Podczas gdy Nick stał na warcie, ja zająłem się piłowaniem pnia, do momentu gdy wykonałem około 7/8 całej pracy. Pomyślałem sobie, że wszystko co zostanie nam do zrobienia, kiedy wrócimy do tego miejsca po zapadnięciu nocy, to delikatne zgięcie i przechylenie nadpiłowanego pnia i łatwo się on odłamie. Wykonaliśmy, co zaplanowaliśmy, wspięliśmy się z powrotem w górę wzgórza, wsiedliśmy do samochodu i pojechaliśmy do domu. Kiedy zupełnie się ściemniło, razem z Nickiem wróciliśmy do Griffith Parku. Ku naszemu szokowi i wielkiemu zaskoczeniu, kiedy tylko dojechaliśmy do Obserwatorium, naszym oczom ukazał się przepełniony i zatłoczony parking, czego powodem był pewien rodzaj widowiska, które miało miejsce tej nocy. Podczas gdy na początku byliśmy dosyć zdenerwowani, szybko zdaliśmy sobie sprawę, że taki obrót spraw może działać na naszą korzyść, ponieważ przy całym tym zamieszaniu przy Obserwatorium, istniały nikłe szanse by ktoś zwrócił uwagę na dwie osoby schodzące w dół wzgórza ku parkowi. Nasz plan zdawał się działać idealnie. Oderwanie pnia drzewa wymagało od nas stosunkowo niewielkiego wysiłku. Jednak, kiedy zaczęliśmy ciągnąć je w górę zbocza w okolice parkingu, odkryliśmy ku naszemu przerażeniu, że musi oni mieć z około 20 stóp (~6m) wysokości. Nie mieliśmy ze sobą żadnej piły czy innego ostrego narzędzia, więc jeśli chciałem mieć drzewko, nie było innego wyjścia jak tylko dalej realizować nasz plan do końca. Kiedy wreszcie dotarliśmy na szczyt, obaj byliśmy pokryci licznymi zadrapaniami i krwawiliśmy. Właśnie staraliśmy się przenieść choinkę ponad murem otaczającym parking, gdy niespodziewanie oślepiający snop światła padł na moją twarz. Poczułem się jak kryminalista przyłapany na gorącym uczynku. Instynktownie, natychmiast puściłem trzymany przez siebie koniec drzewa i Nick zrobił to samo. Nie mieliśmy wtedy jeszcze pojęcia, czy oficer, który kierował światło na moją twarz widział je czy nie. „Park jest zamknięty, panowie,” powiedział zgodnie z prawdą. Nie dostrzegł drzewa. „Jest już tak późno?” zawołał Nick, w którego głosie dało się wyczuć westchnienie ulgi. „Tak, lepiej się stąd zabierajcie,” odpowiedział policjant łagodnie. Oczywiście, postąpiliśmy zgodnie z jego zaleceniem, ale kiedy przyjechaliśmy do domu czułem się żałośnie. Cała praca poszła na próżno; wciąż nie miałem iglastego drzewka na Boże Narodzenie i Mark byłby zawiedziony. Szok jakiego doświadczyłem, kiedy otrzymałem ostrzeżenie od stróża prawa powinien być wystarczający, aby odwieść mnie od myśli kontynuowania mojego planu. A na pewno powinien on powstrzymać mnie od wplątywania we wszystko mojej żony. Niestety, tak się nie stało. Po tym jak wyglądałem, rozmawiałem i po moim ogólnym samopoczuciu kiedy wróciłem do domu, dla Dodie było całkiem oczywiste, że coś było okropnie nie tak. Wyznałem jej całą historię. Przypatrywała mi się przez moment bez słowa, następnie zaczęła coś mówić, ale się powstrzymała. Myślała o wszystkim jeszcze przez jakiś czas, a potem zwróciła się do mnie ze słowami „Co chcesz żebym zrobiła, Mike?” Mój wewnętrzny głos podpowiadał mi aby odpowiedzieć jej „Nic, zapomnijmy o całej sprawie.” Ale zamiast tego z moich ust wyrwały się słowa „Chcę, abyś mi pomogła. Potrzebuję cię”.
Wcześnie następnego ranka Dodie i ja pojechaliśmy do Obserwatorium. Ze względu na to, że akumulator w moim starym samochodzie był prawie zupełnie wyczerpany i nie chcąc doświadczyć takiej sytuacji, że może on nie chcieć zapalić ponownie, aby uchronić się przed tą ewentualnością zaparkowaliśmy auto w taki sposób, aby jego przód skierowany był w dół opadającego zbocza. Tak wcześnie rano w parku nie było prawie nikogo i Dodie i mnie udało się ostrożnie przenieść drzewo ponad otaczającym murem i ponieść je w stronę naszego samochodu. Nieoczekiwanie, zauważyliśmy kilkoro dzieciaków biegnących dokładnie w naszą stronę. Instynktownie, natychmiast puściliśmy iglaka, a gdy grupka się zbliżyła, wykrzyknąłem wskazując na leżące nieopodal drzewko: „To drzewo bez wątpienia wygląda jak świąteczna choinka, prawda?” Dodie przytaknęła bez słowa, kiwając głową. Teraz w naszą stronę pospieszył również policjant. Po raz kolejny wskazując na drzewko, zwróciłem się do niego „Właśnie znaleźliśmy to drzewko. Niewątpliwie wygląda na zawirusowane, prawda? Pomyślałem, że jeśli nikt go nie chce, możemy zabrać je do domu, dla naszego syna.” Policjant zmierzył mnie pytającym spojrzeniem. Wymusiłem szeroki uśmiech. „Jakiś dzieciak musiał je ściąć.” „Albo jakiś pomylony dorosły,” powiedział w końcu. „Cóż, może więc lepiej je tu zostawmy, mimo że do niczego się nikomu nie przyda” rzekłem wreszcie. „Jeśli chcecie, możecie zabrać je do Muzeum Historii Naturalnej.” odparł policjant. „Jeśli leśniczy orzeknie, że drzewo nie jest zawirusowane, możecie je zabrać.” Dodie i ja nie mogliśmy zmieścić iglaka w bagażniku auta, ale daliśmy radę wciągnąć je na tylne siedzenie przez regulowany dach, podczas gdy jego szczyt wciąż wystawał na 8 (~2,4 m) lub 9 stóp (~2,7m) poza zderzakiem samochodu. Ruszyliśmy w dół zbocza, ale nie odjechaliśmy więcej niż połowę mili, kiedy oficer policji nagle pojawił się tuż za nami. „Jedźcie za mną,” wykrzyknął w naszą stronę, po czym wysunął się naprzód. Teraz byłem już pewien, że wszystko nie pójdzie tak łatwo. „Leśniczy odkryje, że drzewo jest świeżo ścięte i zdrowe, szybko połączy wszystkie fakty - i Mark spędzi święta samotnie, podczas gdy jego rodzice będą w więzieniu” mówiłem sobie. Około pół mili przed głównym wejściem, policjant machnął dłonią w stronę Muzeum Historii Naturalnej, a następnie odjechał. Odetchnąłem o wiele swobodniej. „Los jednak nam sprzyja” powiedziałem do siebie, gdy nieco zwolniłem auto, w oczekiwaniu aż policjant znajdzie się całkowicie poza zasięgiem wzroku, a potem mijając muzeum, skręciłem w lewo ku Los Feliz Boulevard, kierując się o do domu. Nie odjechałem jednak daleko. Minutę po tym, jak opuściliśmy granice Griffith Parku, usłyszałem za plecami donośne syreny alarmowe. Kilka sekund później pojawił się za nami olbrzymi wóz strażacki, a jego kierowca nakazał mi zjechać na pobocze. „Skąd macie to drzewo?” zawołał wracając się do mnie. Opowiedziałem mu dokładnie tę samą historię, co policyjnemu oficerowi, a jego reakcja również była dokładnie taka sama. „Zabierzcie je do Muzeum Historii Naturalnej,” powiedział. „Im szybciej, tym lepiej, jedźcie za mną.” Jechał przed nami całą drogę do muzeum, czekał aż Dodie i ja wyciągniemy drzewo z naszego samochodu i odprowadził nas do bocznego wejścia po bardziej oddalonej stronie. Podczas gdy strażak stał tuż obok, uważnie i pilnie nas obserwując, zapukałem do drzwi. Nie było odpowiedzi. Zapukałem ponownie, tym razem mocniej i bardziej zdecydowanie, a następnie przelotnie zajrzałem przez okno, aby przekonać się, że w pomieszczenie wewnątrz nie było nikogo. Chwyciłem za klamkę. Kiedy okazało się, że drzwi nie było zamknięte, powoli wszedłem do środka i głośno powiedziałem: „Dzień dobry”. Zacząłem mówić na tyle głośno, żeby strażak stojący na zewnątrz mógł dokładnie słyszeć mój głos, po czym odpowiadałem sobie z zupełnie odmienną intonacją. Po kilku minutach wreszcie wyszedłem na zewnątrz i powiedziałem towarzyszącemu nam pracownikowi straży pożarnej, że leśniczy stwierdził, że nie widzi żadnego problemu w tym, abyśmy zabrali drzewko ze sobą. Oczywiście, nie było żadnego leśniczego. W pierwszej chwili, pomyślałem, że strażak zada sobie trud aby upewnić się i zweryfikować moje informacje, ale po prostu odjechał. Podczas gdy Dodie i ja jechaliśmy do domu oboje mieliśmy tak silne poczucie winy związane z tym, co zrobiliśmy że prawie wcale nie rozmawialiśmy. Zaparkowaliśmy samochód przed domem i, kiedy wnieśliśmy choinkę do domu, zdaliśmy sobie sprawę, że była znacząco o wiele za wysoka w porównaniu z wymiarami naszego pokoju. Musiałem więc odciąć całkiem sporą jej część – i natychmiast przepołowiłem drzewko w środku wzdłuż pnia ku dołowi podczas tego procesu. To był kolejny zły omen. Dodie przyniosła niewielką ilość drutu i związałem je z powrotem mocno i solidnie za pomocą tego materiału, a następnie popchnąłem do kąta pokoju bo musiałem pilnie wyjść na umówioną wcześniej rozmowę o pracę. Kiedy wróciłem, Dodie była w stanie załamania nerwowego. Wyglądało na to, że odkąd tylko wyszedłem, wszystkie rodzaje mało przyjemnych owadów zaczęły powoli wypełzać i wydostawać się z naszego drzewka. Mówiąc szczerze, całe pomieszczenie było pełne małych, pełzających stworzeń, które musieliśmy zabijać jedno po drugim. Oboje wiedzieliśmy, że taki nabytek uzyskany w nieprawy sposób nie przyniesie nam żadnej radości, ale Mark nie miał najmniejszego pojęcia o tym, co się stało. Wszystko co jawiło się jego oczom to tylko piękna, duża świąteczna choinka; płakał z radości.
Następnego dnia wzięliśmy tyle pieniędzy, ile mieliśmy i kupiliśmy dekoracje. Tymczasem, drzewko gubiło igły tak szybko, że szczerze baliśmy się, że do czasu świąt na gałązkach nie zostanie z nich już ani jednej. Dwa dni później nadeszło Boże Narodzenie i, podczas gdy choinka wyglądała dość mizernie, Mark nie mógł być szczęśliwszy. Dodie i ja natomiast nie mogliśmy być bardziej przygnębieni. Zdaliśmy sobie sprawę z tego, co zrobiliśmy. Wiedzieliśmy, że musimy w jakiś sposób to zrekompensować. Dzień po Bożym Narodzeniu na drzewku nie zostało już ani jednej zielonej igły. Zdjęliśmy więc dekoracje, pocięliśmy drzewko i wynieśliśmy na zewnątrz przed dom, aby zabrał je samochód do wywozu odpadów. Tego samego popołudnia listownie otrzymałem czek będący wynagrodzeniem za pewną pracę, którą wykonałem. To była pierwsza wypłata jaką widziałem od miesiąca. „Teraz naprawdę możemy świętować” zwróciłem się do Dodie. W sposobie w jaki wtedy na mnie spojrzała było coś, co sprawiło, że poczułem się jeszcze bardziej winny niż wcześniej. „Jak dużo będziesz potrzebować na żywność, abyśmy jakoś związali koniec z końcem przez kolejne kilka dni?” zapytałem ją. Powiedziała mi najmniejsze minimum, które wynosiło około 1/3 kwoty, którą otrzymałem. Dodie i ja nigdy nie omawialiśmy tego, co powinno zostać zrobione z resztą tych pieniędzy. To po prostu było dla nas jasne. Nie miałem dużej wiedzy o działających organizacjach charytatywnych, ale wiedziałem, że Armia Zbawienia jest całkiem odpowiednim zrzeszeniem, do którego można przekazać czek, więc wziąłem wszystko czego tylko nie potrzebowaliśmy na żywność przez następne kilka dni i przekazałem wspomnianemu zrzeszeniu, aby ulżyć naszym sumieniom. Nie do końca się udało. Byłem przekonany, że jedynym sposobem w jaki mogę zupełnie pozbyć się mojej winy będzie wyznanie tego, co zrobiłem i poniesienie konsekwencji. W Nowy Rok z powrotem pojechałem do Griffith Parku i wszedłem do Muzeum Historii Naturalnej. Wysoki mężczyzna w średnim wieku ubrany w zielony uniform siedział za biurkiem. Powiedziałem jak się nazywam i następnie zacząłem mówić mu o wszystkim co się wydarzyło. Zanim doszedłem bardzo daleko spojrzał na mnie z mieszaniną zaskoczenia i satysfakcji w oczach. „A więc to ty jesteś tym mężczyzną?” „Wiesz?” pokiwał głową. „Oficer policji zgłosił to wszystko dzień po świętach, a mężczyzna pracujący w wydziale straży pożarnej powiedział mi o facecie, który rozmawiał ze sobą.” Uśmiechnął się. „A więc wiedzieli od samego początku” pomyślałem. „Czemu nic nie powiedzieli?” zwróciłem się do leśniczego. „Było tak blisko Bożego Narodzenia” powiedział prostodusznie. „Dziękuję” powiedziałem i odwróciłem się, aby wyjść. Kiedy doszedłem do drzwi, spojrzałem za siebie jeszcze na moment „Obiecuję panu, że już nigdy czegoś takiego się nie dopuszczę.” „Jestem tego pewien” odpowiedział i po chwili dodał: „Szczęśliwego nowego roku.” Krztusiłem się ze śmiechu, kiedy wsiadłem do samochodu i pojechałem do domu.
Pomimo, że przekazałem określoną ilość pieniędzy do Armii Zbawienia i pomimo, że przyznałem się do tego, co zrobiłem, żyłem z poczuciem winy przez cały ten czas. Czuję, że dodatkowo oprócz mówienia o tym wszystkim wam, wciąż muszę przyznać się do swoich występków jeszcze jednej osobie – mojemu pasierbowi, Markowi. Mam nadzieję, że zrozumie i mi wybaczy.

* * *

Za wszelkie błędy, nieścisłości i nieodciągnięcia w tłumaczeniu bardzo przepraszam. Rolling Eyes

Oryginalny tekst można znaleźć tutaj:

[link widoczny dla zalogowanych]

To jest jedna z moich ulubionych historii <3 Very Happy

W pewien dziwny sposób, jestem w związku z tym z Mike'a dumna Rolling Eyes

Dla mnie, to wydarzenie było testem jego odpowiedzialności i miłości, który zdał bardzo dobrze... być w stanie popełnić przestępstwo dla radości syna jest dowodem na to, że potrafił kochać bez względu na wszystko Smile

Chociaż, jak dla mnie cała ta historia bardzo przypomina scenariusz komedii i to bardzo dobrej Laughing

I... Mike nie powinien się czuć aż tak winny - dla mnie, jego czyn był w pełni usprawiedliwiony Smile

Micca napisał:

To jest jedna z moich ulubionych historii <3 Very Happy

W pewien dziwny sposób, jestem w związku z tym z Mike'a dumna Rolling Eyes

Dla mnie, to wydarzenie było testem jego odpowiedzialności i miłości, który zdał bardzo dobrze... być w stanie popełnić przestępstwo dla radości syna jest dowodem na to, że potrafił kochać bez względu na wszystko Smile

Tak, masz rację udowodnił tym swoją olbrzymią miłość do rodziny i syna (i skłonność do szalonych pomysłów Laughing

) ale jednocześnie wiedział, że to co zrobił, pomimo iż zrobił to z miłości i w jak najczystszych intencjach, było niezgodne z prawem i parę razy musiał posłużyć się oszustwem i kłamstwem. Czuł w sobie w związku z tym nie dające spokoju głębokie poczucie winy, którym przygniecione było jego wewnętrzne sumienie do tego stopnia, że w końcu postanowił sam wszystko wyznać przed odpowiednimi służbami Smile

Moim zdaniem to bardzo piękna, zabawna i jednocześnie mądra historia Smile

Micca napisał:

Chociaż, jak dla mnie cała ta historia bardzo przypomina scenariusz komedii i to bardzo dobrej Laughing

I... Mike nie powinien się czuć aż tak winny - dla mnie, jego czyn był w pełni usprawiedliwiony Smile

Tak, też mi się wydaje, że jego poczucie winy było zbyt duże w stosunku do popełnionego występku; nie zrobił w końcu nic strasznego i kierował się przede wszystkim miłością i innymi szlachetnymi uczuciami Smile

Jednak to, że postanowił za wszelką cenę zrekompensować swoją winę i podjął decyzję o wyznaniu wszystkiego, co miało miejsce było według mnie wspaniałe Smile

To taka lekko komediowa historia, ale z morałem Wink

Kiedy przeczytałam to po raz pierwszy, wyglądałam tak: Shocked

Do dziś czuję, że taka sytuacja jest mało prawdopodobna Rolling Eyes

Ale, to jego ogromne poczucie winy, pokazuje jaką miał piękną duszę... to, że zawsze chciał być w porządku wobec świata, nawet, jeśli jego czyn był usprawiedliwiony... cudowny człowiek <3
Ale, nie byłby dobrym złodziejem Rolling Eyes

Micca napisał:

Kiedy przeczytałam to po raz pierwszy, wyglądałam tak: Shocked

Do dziś czuję, że taka sytuacja jest mało prawdopodobna Rolling Eyes

Ale, to jego ogromne poczucie winy, pokazuje jaką miał piękną duszę... to, że zawsze chciał być w porządku wobec świata, nawet, jeśli jego czyn był usprawiedliwiony... cudowny człowiek <3

Dokładnie, w 100 % się zgadzam Very Happy

Wiele historii i sytuacji z jego życia wydaje się niewiarygodnych i wręcz nieprawdopodobnych w swej oryginalności, ale jeśli Mike tyle o tym opowiadał i na dodatek z takimi dużymi szczegółami, to musiało wydarzyć się naprawdę Smile

Micca napisał:

Ale, nie byłby dobrym złodziejem Rolling Eyes

Raczej nie Laughing

A gdyby nawet już doszedł do perfekcyjnej wprawy w planowaniu jakiejś akcji, bo w końcu główkę miał nie od parady, po jej wykonaniu na drugi dzień pobiegłby na policję i do wszystkiego się przyznał Laughing